Mevrouw Moo

Dit is het stalletje van mevrouw Moo. Althans, zo noem ik haar. Ik passeer haar karretje iedere dag als ik Menno naar school breng. Moo is het Thaise woord voor varken, en mevrouw Moo verkoopt varkensvlees. Iedere dag vers. Dat moet ook wel, want een koel- of vriesinstallatie heeft ze niet. Haar stalletje staat gewoon bij een temperatuur van dertig graden Celsius in de open lucht. Kop, poten, ingewanden, ribbetjes, filet, enz. liggen keurig gesorteerd op een oppervlak van twee vierkante meter en moeten die ruimte delen met een flink houten hakblok en een assortiment vlijmscherpe messen. Vreemd genoeg is er geen vlieg te bekennen, ook al is het vlees niet afgedekt.

Ik koop regelmatig vlees bij mevrouw Moo. Het smaakt prima. Hetzelfde geldt voor de ongekoelde eieren die ik op de markt koop, en voor de vis en garnalen. Mirjam, Menno en ik hebben in Thailand nog nooit voedselvergiftiging gehad, terwijl ik hier zelf mayonaise van rauwe eieren maak omdat ik die uit de winkel niet lekker vind. 

 

Ook fruit en groenten halen we op de markten, en soms ook kant-en-klare maaltijden: curry's, gegrilde kip, saté. In Nederlandse kranten lezen we regelmatig over salmonellla-uitbraken en meer van dat soort akelige besmettingen, zoals de komkommerpaniek van een paar maanden geleden. In Thailand horen we dat soort dingen eigenlijk nooit. Wij vragen ons af hoe dat kan. Wij weten zeker dat de omstandigheden waaronder etenswaren in Nederland en de rest van Europa bewerkt en bewaard worden veel hygiënischer zijn dan hier. Komen de vergiftigingen hier gewoon niet in de krant, of treden problemen minder op omdat vlees, vis, groenten en fruit hier toch nog vaak lokale producten zijn, die door boeren uit de directe omgeving naar de markt gebracht worden?

Hoe dan ook, van de week haal ik gewoon weer vlees bij mevrouw Moo.